É martes e xaneiro en Compostela. Por suposto, chove. Agardo interminablemente nun paso de peóns ás dúas e media da tarde. Unha nena de cabelo loiro e enguedellado, que non sobrepasa en altura o meu embigo, fítame con intensidade e pregunta: “Por que levas unhas botas vermellas?”.
Seu pai repréndea. Por impertinente e maleducada, disque. A min non mo parece. As botas téñoas dende hai un monte de anos. Son efectivamente vermellas, brillantes, de goma. Observo eu os seus pés desprotexidos dentro duns zapatiños azuis, os do uniforme escolar que leva posto. As medias, tamén azuis, están molladas. “Por que levas unhas botas vermellas?” é a pregunta máis intelixente que me fixeron nos últimos meses. E contéstolle : “Para poder saltar nas pozas”. Sorrí. Ela entende, eu entendo. Seu pai non entende nada.
O sábado levoume un amigo a unha praia na que fun feliz cando tiña os anos da nena loira que me asaltou hoxe no semáforo. El calzaba botas de montaña e atravesou unha poza na area. Eu non, mais desexei poder facelo. Non me decatei até hoxe da maxia do inagardado: a praia en inverno, as botas vermellas. Velaí a felicidade, na diferencia. E velaí a literatura, tamén: leo e escribo porque me gusta saltar nas pozas.