Francisco Fernández del Riego era un home a uns anteollos pegado. Aquelas gafas de pasta negra e xenerosas medidas recoñecían ó home, aínda que a el nos últimos anos xa non lle axudasen a recoñecer. Só no agarimo familiar se desprendía delas, espíase para deixarnos ver nos seus intensos ollos azuis a historia de Galicia do século XX, a súa propia vida, que foi un acto de entrega xenerosa ó país. A súa voz servía de fío condutor ás imaxes e a súa memoria era un arquivo inesgotable do que aprender. A súa falta de visión producíalle tristura, sempre tiña fame de saber e os que o abeirabamos intentabamos sacialo coas lecturas que pedía, pero nunca logramos darlle fartura, porque el degustaba os matices, os sons, o ritmo… que só se atopan na intimidade. Aínda así, ninguén podía escoitar con tanta atención e os seus ollos arregalados facíanme sentir declamando no mellor dos escenarios, dicíalle que era coma se estivese no 36 defendo en Madrid o Estatuto de Autonomía de Galicia ante un ateigado Teatro Alkázar. El sorría cómplice daquelas palabras porque agradecía que lle lembrase os episodios nos que foi tan feliz.
Don Paco agasallou a Galicia co seu legado máis prezado, a súa biblioteca e pinacoteca, que están ó dispor de todos na Casa Galega da Cultura. Alí comparten espazo coa Biblioteca Fermín Penzol, da que foi director case cincuenta anos sen recibir ningunha outra retribución cá enorme satisfacción de axudar a tódolos investigadores que por alí pasaron. Na Biblioteca Francisco Fernández del Riego repousan as súas gafas e polas noites imaxino a don Paco poñéndoas e devorando as páxinas de tódalas obras que quixo ler nestes últimos anos. Véxoo apurando as follas antes de que rompa o día e teña que devolver os anteollos ó seu lugar para que ninguén os bote en falta. Don Paco vive entre aquelas paredes, igual que está presente na editorial Galaxia, que fundou con Xaime Illa hai sesenta anos. Don Paco vivirá mentres a súa semente dea froito, mentres os galegos queiramos ver Galicia con anteollos propios.