O coleccionar non se atopa entre as miñas afeccións favoritas. Porén, faríame con gusto coleccionista de silencios. Sobre este estraño desvarío xa falou Heinrich Böll no seu relato A colección de silencios del Dr Murke. Murke gardaba anacos de cinta magnetofónica nunha lata. Nestes pequenos cachos estaban gravados os lugares onde os oradores facían unha pausa; onde a música se paraba e collía alento; onde algo calaba de súbito. Murke unira todos estes anacos con coidado e escoitábaos na casa pola noite.
Como Murke, gusto do silencio, en especial daquel que envolve a lectura, o máis paradoxal de todos os silencios xa que está preñado de palabras. Normalmente basta que algo cale para que o silencio se manifeste. A natureza do silencio lector é diferente. Necesitamos que a palabra lida nos abra nalgún lugar interior un oco cheo de resonancias. Entón si, de súbito, algo cala. Amo ese silencio que di. Percibo algo máxico e revelador nesa capacidade para abranguer a un tempo dous opostos nun mesmo xesto, o da lectura.
Pero volvendo a Murke e á colección de silencios da que lles falaba. Como terán adiviñado, non son unha purista coma el. O meu modo de preservar a miña silenciosa compilación non sería nunha cinta magnetofónica senón nun caderno de tapas negras onde iría describindo os meus mudos achados. Pura contradición, seino ben. Nese caderno, falaría do silencio do teatro cando acaba a función, o da neve ao caer, o silencio tras un choque de trens, o de dous que se odian, o de dous que se queren, o dunha planta mentres crece, o silencio que garda a mirada dun cervo, o dun arco de violín, o de antes e despois dunha frase…
“Hoxe mentres camiñaba o silencio era tan profundo que o meu propio silencio parecía un grito”.
E pola noite na casa, abriría o caderno e gozaría da miña colección de silencios, como Murke.
